بافر تریسین (گرید بیولوژی مولکولی) – TRICINE

تریسین (Tricine) با نام شیمیایی N-(2-Hydroxy-1,1-bis(hydroxymethyl)ethyl)glycine، یکی از بافرهای زویتر-یونی (Zwitterionic) خانواده “Good’s Buffers” است که برای جایگزینی بافر Tris-Glycine در کاربردهای خاص طراحی شده است. pKa این بافر در دمای ۲۵ درجه سانتی‌گراد برابر 8.05 است. کاربرد شاخص و انقلابی تریسین در سیستم الکتروفورز Tricine-SDS-PAGE است که توسط Schaegger و von Jagow توسعه یافت. در سیستم‌های معمولی (Laemmli) که از گلایسین استفاده می‌کنند، جداسازی پروتئین‌های کوچکتر از ۳۰ کیلودالتون (kDa) دشوار است زیرا تداخل بین SDS و گلایسین مانع از تفکیک باندها می‌شود. اما تریسین با داشتن موبیلیتی (تحرک یونی) متفاوت، اجازه می‌دهد که پپتیدها و پروتئین‌های بسیار کوچک (در محدوده 1 تا 100 کیلودالتون) با رزولوشن بسیار بالا و باندهای تیز از هم جدا شوند.

علاوه بر الکتروفورز، تریسین به دلیل ساختار شیمیایی خاص خود که یک آنالوگ اسید آمینه است، سازگاری بالایی با آنزیم‌ها دارد و بر خلاف بافرهای فسفات، با یون‌های فلزی دوظرفیتی (مانند کلسیم و منیزیم) رسوب نمی‌دهد. این ویژگی آن را برای مطالعات آنزیمی وابسته به ATP و منیزیم، تحقیقات فتوسنتز (جداسازی کلروپلاست) و کشت بافت‌های گیاهی و جانوری ایده‌آل می‌سازد. همچنین در برابر تخریب میکروبی مقاوم‌تر از بسیاری از بافرهای دیگر است. گرید بیولوژی مولکولی این محصول فاقد هرگونه آلودگی DNase و RNase است.

کاربردها و مصارف

• بافر کاتدی در الکتروفورز Tricine-SDS-PAGE برای جداسازی پپتیدها.
• بافرینگ واکنش‌های آنزیمی وابسته به ATP و فلزات.
• تحقیقات فتوسنتز و تعلیق کلروپلاست (Chloroplast Suspension).
• کشت سلولی (جایگزین بی‌کربنات).

نکات ایمنی

• پایداری: در محلول پایدار است.
• تداخل: ممکن است در غلظت‌های بالا در تست پروتئین لوری (Lowry) تداخل ایجاد کند.
• نگهداری: در دمای اتاق و محیط خشک.